Zoran Đinđić je još tokom studija postao politički aktivan, on je kao student filozofije sa grupom studenata u Sloveniji organizovao studentski skup. Glavni cilj skupa bio je formiranje autonomne organizacije studenata, skup je uključivao i “Nacrt rezolucije saveza studenata Filozofskih fakulteta u Beogradu, Zagrebu i Ljubljani”, koji je implicitno ukazivao na krizu u kojoj se tadašnje društvo nalazilo, ali krizu komunističkog Sistema koji je vladao. Tom prilikom šestorica studenata su uhapšeni, a međi njima bio je i Đinđić. Njima je sud u Ljubljani odredio zatvorsku kaznu od godinu i po dana, ali pritiskom međunarodne javnosti izbegli su izdržavanje kazne. Da bi izbegao represiju tadašnjih vlasti Đinđić emigrira u Zapadnu Nemačku, gde je nastavio studije, pa 1979. godine doktorira filozofiju na Univerzitetu u Konstancu.
Po povratku u Srbiju Đinđić postaje profesor na Univerzitetu u Novom Sadu, takođe tada kreće njegova politička karijera. U nadi da će demokratija konačno dobiti svoje mesto na političkoj sceni Srbiji. Jedan je od osnivača Demokratske stranke, koja je za osnovu imala predratnu Demokratsku stranku. Osnivanjem Demokratske stranke višepartijski sitem je kucao na vrata Srbije. Stranka je osnovana trećeg februara 1990. godine, a Đinđić na njeno čelo dolazi četiri godine kasnije. Đinđić je reformisao Demokratsku stranka koja je od ponovnog osnivanja “tapkala u mestu”, od njegovog preuzimanja stranka je ubrzo postala jedna od najvećih opoziconih stranaka.
Uprkos njegovom protivljenu, stranka je ušla u koaliciju Zajedno, ta koalicija je na izborima 1996. uspela da pobedi u tri najveća srpska grada, Beogradu, NIšu i Novom Sadu. Kako Slobodan Milošević nije hteo da prizna legitimnost ovih izbora usledili su veliki tromesečni protesti, na kojima je hiljade građana insistiralo na poštovanju Ustavnog poretka i regularnih izbornih rezultata. Na tim protestima je javnost prvi put uvidela brutalnost ophođenja vladajućeg režima sa protestantima. Milošević je 1997. godine ipak popustio i priznao izborne rezultate, pa Zoran Đinđić postaje gradonačelnik Beograda. Tog 21. februara kada je preuzeo funkciju sa kupole Gradske skupštine skinuta je Zvezda petokraka, simbol komunističke vlasti.
Te iste godine Đinđič i njegova stranka bojkotuju parlamenterne izbore. Tokom NATO bombardovanja Đinđić je bio bitna figura i jedan od glavnih predstavnika opozicije, međutim nakon ubistva novinara Slavka Ćuruvije radi sopstvene bezbednosti Đinđić odlazi u Crnu Goru. U januaru 2000. formirana je koalicija Demokratska opozicija Srbije (DOS). On je bio jedan od lidera DOS-a koji je na parlamentarnim izbora osvojio najveći broj glasova. Takođe bio je jedna od ključnih figura petooktobarskih demonstracija. Ove demonstracije naterale su Slobodana Miloševića da prizna rezultate izbora i preda vlast, Đinđić ubrzo postaje premijer i počinje novu vrstu borbe.
Kao premijer je započeo ekonomske reforme, koje su za cilj imale markoekonomsku stabilnost. Takođe započeo je proces integracije Srbije u Evropsku uniju. Đinđić je između ostalog među prvima pokrenuo diplomatsku kampanju za rešenje statusa Kosova i Metohije, ali je najavio veliku borbu protiv organizovanog kriminala koji je cvetao u Srbiji. Sve ovo srušeno je jednim preciznih hicem iz snajpera. Tog 12. marta 2003. godine Đinđić je na stepeništu ispred zgrade Predsedništva Vlade pogođen metkom koji je prošao kroz njegovo srce. Iako je ubrzo odveden u bolnicu, doktori su smrt premijera Srbije proglasili u 13:30. Ubrzo je proglašeno vanredno stanje i krenula je opsežna akcija potrage za atentatorima. Uhapšeni su učesnici ubistva premijera, za glavne organizatore proglašeni su pripadnici kriminalne organizacije poznatije kao Zemunski klan, al ii Milorad Ulemek Legija bivši komandant Jedinice za specijalne operacije (JSO), koji je naredio pripadniku JSO-a Zvezdanu Jovanoviću da izvrši atentat. Ostala je velika nepoznanica kojim putem bi Srbija išla da nije bilo tog jednog metka i da li bi Đinđić svojim putem reformi i demokratskih promena doveo Srbiju do cilja, bolje budućnosti.
Dodaj komentar